Aslında sadece bu. Konuşulacak bir şey yok.

Hayatımda düzgün gitmeyen şeyler vardı.
Şimdi hayatım gitmiyor.
Neler geçti gitti.
Ve anahtarı olmayan bir kapı gibiyim artık. 
Açılamıyorum. 

Olmayacak duaya amin demek : insanların kendi kendini kandırmasıdır. istediğiniz gibi sonuçlanmayacağını bilseniz de, içinizde bir umut vardır, odur sizi hayata bağlayan.ya olursa diye bekler durursun.aaa bak şu oldu, işte ya az kaldı, olcak olcak diye kendini kandırırsın.o ufak umut da alınırsa elinizden, sonu hiç iyi olmaz..

Günler her zamanki gibiydi. Pencereyi açıyor temiz havayı içime çekmeye çalışıyordum. Ama ciğerime dolan kilometrelerce ötedeki birinin kokusu oluyordu. Üst komşunun yaptığı yumurtalı ekmek kokusu tüm odalara yayılıyor ve boğazımı gaz gibi yakıyordu. hangi kapıyı açsam karşıma uçsuz bucaksız bir yalnızlık çıkıyordu. Hiç hatırlamam o olmadan yemek yediğimi. Karşıma bir tabak daha koyuyordum. Genelde içi boş olurdu. Benim tabağım gibi.. Yemek yemeyerek onu geri getirebileceğime inanıyordum. Bu mutlak bir yanılsamaydı. Odaya giren ışık teninden süzülürdü. Ve yastığım beni hiç terk etmemişti onun gibi. Yalnızlaştığımı bir kez daha fark ettim. Bu fark etmeler bitmek tükenmek bilmiyordu.

90lar olarak şanslıyız bence. Allah 2000lilere sabır versin kolay değil dillerine İsmail YK, CanKan, Boys Anılar, Nez şarkılarını falan doladıkları bir çocukluğu zihinlerinden söküp atmak